Çarşamba, Kasım 03, 2010

Kalbin benimleyse, sen nerdesin?


Hiçbir zaman bir bütün olamadık. 
Hep birşeyleri birşeylere bağlama, yetiştirme, uydurma çabasındaydık.
Kalbimizi ya bir kapının ardında biraktık, ya da bedenimiz hep orda kilitli kaldı.
Tam zincirlerden kurtulduk sokağa çıktık aklımız kaldı bu sefer de!!
Birden fazla hayatı sığdırmaya çalıştıkça içinde bocaladık. Eğer büyük geliyorsa bu hayat bize hala çabalamak niye? 
Eksik kalmayı tamamlanmaktan ne zamandan beri daha üstün kıldık??
***
Hayat mı sürükledi bizi buralara biz mi daha fazlasını istedik bilemiyorum.
Yetinmemenin,yetişmemesinin isyanını bol bol yaşıyorum.
İstiyorum, bekliyorum, arıyorum...
Artık kelimeler doldurmaz oldu boşlukları, anlamlarını yitirir, havada gezinir oldu öylece, avare...
Artık kelimelere ihtiyaç kalmasın istiyorum.. 'Kalbin'in benimle olduğunu duymak değil, göğsüne yaslandığımda sesini duymak istiyorum... 

Bonafide

2 yorum:

mine dedi ki...

ne güzel sözcükler tıka basa anlam yüklü
çok güzel yazmışsın
sevgiler...

Calimero dedi ki...

sözün bittiği yerde miyiz?

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...