Temmuz ayında aşırı bir öğle sıcağında, dinliklik veren sessizlikle birlikte bilgisayarımın başında oturuyorum öylece...
Düşüncelerimi, duygularımı içimdeki sesi duymaya çalışıyorum. Müzik bile açmıyorum farklı bir yöne kayarım diye. Kendimi dinliyorum açıkçası.
Dün Haşmet Babağolu'nun bir yazısını okudum kendini tanımak üzerine. Bazen fikirleri farklı gelse de her zaman sevmişimdir yazılarını. Kendinizi şöyle tanıyın, bu yolları seçin tarzı öğütler, öneriler yoktu içerisinde. Sadece son zamanlarda insanların kendine dair ne çok bilinmezlik içerisinde olduğu, ya da bunu açığa çıkarmak için ne çok yolların seçildiğine dair bir yazıydı. Belki de eleştiri denilebilir buna.
Ama ben tam aksine bunun bir moda yada çıkmazdan daha çok artık inanların farkındalıklarının biraz daha arttığına, daha fazla bilgilendiklerine veriyorum bunu. İyi mi, kötü mü, doğrusu mu, yanlışı mı bilemem ama çabalak için ufacık bir yerden bile başlamak güzel bence.
İnsan kendini tamamen bulabilir, kavrayabilir mi peki ? sanıyorum bende de soru işareti :(
Sadece öğrenmek, bilmek yetmez. hayatla eşleştirmek, hayata geçirmek gerekir. Kendini ölçek gerekir.
En önemlisi insanın kendisinin içine girmesi gerekir.
Bonafide
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder