Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
"Ol" der Tanrı. Güneş oluverir.
Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
...Bulut olmak ister.
"Ol" der Tanrı. Bulut olur.
Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur.
Rüzgar olmak ister bu kez.
Ona da "Ol" der Tanrı.
Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
Herşey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan eser burdan eser, kaya bana mısın demez!
Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı...
Sırtında bir acı ile uyanır....
Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. ..
"Amor Fati - Nietzsche "
(Kaderini sev-belki seninki en iyisidir)
Bu hikayeyi seneler önce okumuştum şimdi biran karşıma çıkınca tekrar düşündüm birşeyleri. Gerçekten memnun olmadığım nelerimin olduğunu, nelerden yetinmediğimi düşündüm belki de son bir kaç günkü ruh halime çok uydu da o yüzden. Kimseye benzemek gibi bir çaba taşımıyorum, ama hayallerimde olan bir benden daha farklı biri var orada. Sürekli onu yakalamaya çalışırken acaba çok fazla birşey mi istiyorum diyorum bazen. Ya da asıl amacından saptırıyor muyum diye düşünüyorum.
Kader dediğin şey, yaşanmışların toplamı değil midir? Çizgini sen belirledikten sonra o yönde açığa çıkan her şey olduktan sonra kaderimiz olmaz mı ? Elbette elimizde olmayan şeylerin etkisine de inanıyorum. Dünyaya gelişimizle ilgili seçme şansımızın olmadığı gibi tam aksine sınırlarımızı zorlamak, hayatımızı yönlendirmek gibi zamanla ve farkındalıkla şekillenebilecek bir kadere sahip olabileceğimizi de düşünüyorum.
Sadece kendinden kaybolmamak gerekir sanki. Güneş te olmak, rüzgar da olmak gerekir. Bulut da olmak gerekir zaman zaman kaya da olmak gerekir. Ama Herşeyden ötesi kendinden kaybolmamak gerekir.
Kaderi oluşturmak gerekir. İşte o zaman kaderimizi sevebilir belki daha çok memnun olabiliriz.
Kendi kaderinizi yaratmanız dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder