önce kendimiz mi, sevdiklerimiz mi?

"Kendilerini sevmekte zorlanan insanlar, neredeyse daima bağışlamaya yanaşmayan insanlardır,Çünkü bağışlamak o özel kapıyı kapatacaktır. Bağışladığımızda ve serbest bıraktığımızda , omuzlarımızdan sadece büyük bir yük kalkmakla kalmaz, aynı zamanda kendimize karşı bir sevgi kapısı açılır. İnsanlar sık sık * Oh omuzlarımdan büyük bir yük kalktı,* diyorlar çünkü gerçekten de çok uzun süredir taşıdıkları bir yükten kurtuluyorlar.
Dr. John Harrison , Kişinin kendini ve ebevynlerini bağışlamasının , antibiyotiklerden daha fazla hastalığı iyileştirebildiğini söylüyor.
Bağışlamadığımızda , bir türlü serbest bırakamadığımızda , kendimizi geçmişe bağlarız ve geçmişe sıkışıp kaldığımızda , şimdide yaşayamayız; şimdide yaşayamadığımız takdirde de nasıl görkemli ve parlak bir gelecek yaratabiliriz ki… Geçmişten gelen eski çöpler, gelecek için daha fazla çöp yaratır… " Diyor Louıse L.Hay;

Hayatımızda kalbimizi kıran, bizi hayal kırıklığına uğratan, ummadığımız şeylerle karşılaşmak zorunda bırakan o kadar çok insan varki..Ki bunlardan en önemlisinin de kendimiz olduğunu düşünüyorum. Fark etmeden duygularımızla çelişen işler yaptığımızda, beklentilerimizi karşılamadığımızda ya da içimizde barındırdığımız kötü duygularla yüzyüze geldiğimizde asla affedemediğimiz kendimizi sürekli nereye saklıyoruz ? Ama karşımızdaki için en kolay yolu -hayatımızdan çıkararak, mesafe koyarak- seçtiğimizi düşünüyorum. Peki affedemediğimiz kendimizi için ne yapıyoruz sizce? Sürekli biryerlerde asılı duran düşünceler her seferinde daha çok büyümek,birikmek için fırsat kollarken hala onları aynı yerinde bırakmak daha mı kolay bizim için? 

Louıse L.Hay düşündüğüm şeyin tam tersini söylemiş yukarda, ama mekanizma aynı yürüdüğü sürece her yol aynı yere çıkıyor değil mi ? Sevmeye, kabullenmeye ve iyileşmeye...Sadece bize hangisinin daha yakın olduğuna karar vermek gerekli yada hangisinin kolay geldiğine..Kendimizle yüzleşmek mi yoksa sevdiklerimizle mi ?