Yorgun, hafif sarhoş ve rahatsız bir haldeyim...içtiğim şarabın, çoğunu döktüğüm mojhito'mun ve en önemlisi yanımda bulunan insanın etkisindeyim şuan. o kadar çok çok şey konuştuk ki bir çoğunu hatırlamıyorum bile.. En son hatırladığım şey benim için değerli olduğunu söylemek ve onun için değerli olduğumu duymaktı..Aşklar, ilişkiler, beklentiler, gelecek, kaygılar, geçmiş, yaşanmışlar, keşkeler, iyikiler...Saatlerce sohbetten sonra ortada kalan tek kelime "benim için değerlisin" olmuştu işte. Öyle de, biliyorum. Hissediyorum. Yaşıyorum.
Küçükken değer görmek istediğimiz en önemli insanlardı ailemiz, sonra yerini okul arkadaşlarımız, sonra yerini sevgilimiz "sevdiğimiz" alır oldu. Bir diğerinin gözündeki önemimiz gitgide arttı. Kendimiz için değerli olmaktan öte, başkası tarafından değerli olmak öğretildi hep bize ve hep öyle devam etti. Hiç hatırlamıyorum " ben çok değerliyim " dediğimizi bir başka insana, hep istedik ki o bunu bilsin ve onun için de aynı şey hissedilsin. Ne kadar çok büyük bir beklenti oysa. Bu kadar mı sevilmeye, saygı görmeye, değer verilmeye açız? Ve eğer bu kadar ihtiyacımız varsa neden önce kendimiz kendimize verdiğimiz değeri diğeriyle paylaşamıyoruz? " Ben değerliyim " demek çok büyük bir bencillik mi? Ya da karşıdan beklerken bencillik olmuyor mu?
Şuan öylesine mutlu ediyor ki beni bir başkası tarafından değerli görülmek, kendime haksızlık ettiğimi düşünmeye başlıyorum. kendime bu kadar değer verirken mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Hep bir başkasının onayı ya da hep bir başkasının düşüncesi ve hissettiği daha mı önemli bizim için?
...
Bilmiyorum... sadece kendime çok değer verdiğimi ve bana değer verdiğini bildiğim insanın olduğunu bilmenin mutluluğunu yaşıyorum ama hangisinin daha ağır bastığını bilmiyorum... Ve hangisi daha çok gerekli ? bilmiyorum.
Kendim mi, bir diğeri mi ?
2 yorum:
Bizi anlamlı kılan aslında "Diğerleri" dir diye düşünüyorum. Çünkü hayatta Zıtlıklar Teorisi geçerli. Yani herhangi birşey zıtıyla varolabilir. Dolayısıyla sen kendini değerli hissedebilmen için bunu ifade edebileceğin DEĞER PLATFORMU'nun olması gerekir.Bu da diğerleridir. Zıtlıkların uyumu ise en uygunudur. Sen kendine "Değer verirken" Karşıdan "Değer almandır" aslolan (bence)
Hayatta herşeyin zıttıyla varolduğuna ve değer kazandığına ben de katılıyorum. Ama karşıdaki ne zamandan beri zıttımız ki bizim? Ya da bir diğer olan herkes için aynı şeyi mi söyleyebiliriz? Eğer kimse bize değerli olduğumuzu söylemezse biz gerçekten değersiz miyiz? ya da herkesin bizi değerli görüyor olması kendimizi gerçekten öyle göreceğimiz anlamında mıdır? Sanmıyorum. Sadece sürekli olarak hislerimizin, düşüncelerimizin onaylanması gerektiğini düşündüğümüzden asıl olan şeyi kendimize bile söylemeyi ikinci plana atıyoruz. Değerliyiz, çünkü "o" söyledi.O içimizdekini kendimize söylememiz için bize izin verdi.
Yorum Gönder