15 yaşlarındaydık ilk o kapıdan içeri girdiğimizde.
Bilmediğimiz bir şehirde, tanımadığımız onca kişiyle yeni bir hayata başlamak için attığımız ilk adımdı o kapıdan içeriye atılan...
İnce, uzun ve etrafı ağaçlarla çevrili bir yoldan yürürken önce nereye gittiğinizi tam anlamasınız da biraz ilerde hepsi şekilleniyordu bulunduğunuz yerin. Heyecan vericiydi, cıvıl cıvıldı. Herkes yeni, herkes acemi, herkes pek bir çocuktu bir araya geldiğinde. Sorumluluk için atılan ilk adımdı belkide, belki de bir ben yaratmak için kurulmaya çalışılan ilk ve yeni bir hayat. Alışılacak, özlenilecek bir hayattı.
Herkes bunca zaman alıştığı sıcak yatağını, evindeki sıcak yemekleri bırakıp gelmişti. Herkes bir desteğini bırakıp gelmişti. Yeni bir yatak, yeni bir aile, sevgi, sıcaklık bulmak için... yeni bir hayat kurmak için...
O kasvetli yatakhane koridorlarına, yemekhane sıralarına, kısıtlı, sınırlı zamanlara alışmak zor da olsa bulduk aradığımızı. okul sınırlarında başlattık yeni, güzel arkadaşlıklarımızı. Kimi zaman anne olduk birbirimize, kimi zaman kardeş, dert ortağı... Paylaşmayı, sabretmeyi, sevmeyi, anlamayı öğrendik. Tüm zıtlıklarımızı törpülemeyi öğrendik. Ortak hayaller kurup, ortak mutluluklar, ortak hüzünler yaşadık. Geceleri uyuyamayanımız olduğunda koynumuza aldık. Dertlerimize çare bulmayı öğrendik. Birlik olmayı, beraber olmayı öğrendik.
İkinci bir aile kurmayı öğrendik.
Şimdi onca insan her birimiz farklı hayaller farklı hayatlar peşinde koşaken, geçmişe dönüp baktığımda kazandığım onca şeyin hiç yok olmadığını görüyorum. Aynı sıcaklığı, aynı paylaşımı buluyorum. Elbet değiştik, geliştik. Elbet öncede farklıydık, şimdi daha da farklıyız ama hep bildiğimiz gibiyiz.Hala eskisi gibi hala cıvıl cıvıl, hala biraz çocuk gibiyiz. En güzel yanı tüm zamana mekana rağmen hala birlikteyiz.
Fotoğraftaki kız, güzel ziyaretin için teşekkür ediyorum. Çocukluğumu, sıcaklığımızı ve paylaşımlarımızı özlemişim. Sizi seviyorum...
Bonafide
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder