Hep mi böyle olur..
Aylardır neredeyse hep birşeyleri yetiştirme telaşındayım. Daha önce de aklımı kurcalayan başka şeyler vardı, ama kendimi hiç bu kadar baskı altında, eksik hissettiğimi hatırlamıyorum. Bazen gerçekten olması gerekenden daha fazla anlam yüklediğimi düşünüyorum birşeylere.
Bazen de gerçekten sorunun bende olduğunu...
İşle-ev arasına, hayallerle- gerçekler arasına sıkışıp kalmış durumdayım.
Ya istediğim yere varmak için fazla aceleci davranıyorum yada adımlarım o yere varamayacak kadar küçük..
Duygusal gelgitlerim, bedenimi de olabildiğince yoruyor, hiç olmadığım kadar yorgun hissetmekten kendimi kurtaramıyorum..Demekki insan böyle böyle hasta oluyor ve bunu kabulleniyor.
Eskiden okumak istediğim dergiler, siteler, merakla beklediğim filmler, tiyatrolar, konserler olurdu.
Birşeyler yazmayı çok sever, bol bol da vakit ayırırdım bunlara. Şimdiyse en büyük derdim zaman.
Ne zaman ayaklarımı uzatsam içimde o isteği bulamıyorum.
Yoksa mutsuzlaşıyor muyum gitgide??
Geçen sene bu zamanlar, hevesle döndüğüm yeri özler oldum..İnsan burnunun dibindeyken anlamaz, kıymetini bilmez derler ya öyle işte. Bir gün, dönememe çok az kala, ev arkadaşım muhteşem okyanus manzaralı apartımızın balkonundayken aşağıdaki havuzu gösterip, -"henüz hiç girmedin değil mi" demişti? Evet, hiç kullanmamıştım. Dahası o balkonda hiç doğru düzgün oturduğumu bile hatırlamıyordum. -"Türkiye'de bu imkanların hiçbirini bulmayacaksın ve inan bana çok özleyeceksin bence burdayken olabildiğince tadını çıkart" demişti. Haklıydı.
Öyle de oldu...Ne zaman kendimi mutsuz,yorgun, yenik hissetsem, kaçıp gitmek istiyorum bu gerçeklikten.
Biraz daha geriye sarmak herşeyi ve öylece kalmasını..
Telaşsız, kavgasız, gürültüsüz, çabasız bir hayat.. Kimseyle kendini kıyaslamadığın, daha iyisi olsun diye çırpınmadığın, en sevdiğin şeyleri yapmak için koşuşturmadığın, zevk almaktan gerçekten zevk aldığın bir hayat. Yani sırf zevk aldığını göstermek için yaşadığın değil..
Bize verilen dayatmalardan uzak bir hayat..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder