Ne zaman alıştığımı sansam yüz yüze gelince doluveriyor gözlerim,
Komik bir şeyler izlerken ve insanlar buna kahkahalarla gülerken, acıklı acıklı sırıtıyor buluyorum
kendimi..
Ta derinden bir şey yakalamış da beni dokunduğu gerçekle baştan aşa boyamış gibi..
Yeni şiirler yazayım, yeni kitaplar okuyayım, yeni bir filme gideyim..yeni olsun derken her şey çevremde biriktirip de oraya buraya sıkıştırdığım tüm o 'eski' ler hiç ummadığın anda unuttuğum o dolaptan, o çekmeden, o yerden,o pencereden, her yerden üzerime yığılır buluyorum..
Gücün böyle anlarda yetmez üstünden kaldırmaya,
Ya altında kaybolup gitmek vardır çözümde ya da tek tek toplayıp kapının önüne koyu vermek.
Bir insan var oluyor da nasıl oluyor bir sormak lazım..Düşünmek lazım.Ölçmek lazım..
Yaşamadan, yaşatmadan bir bakmak lazım. Tecrübe edilmişliklerin geri dönüşü olmuyor çünkü..
Bazen hayat size siz farkında olmadan, istemeden, gücünüz yetmeden yaşatıyor, bazen de tam tersini yaşatıyoruz. Meraklarımız ve bilinçsizliğimiz bize yol gösteriyor.
Sonuç hep öğrenilmiş çaresizliklere, tecrübe edilmiş ama yine edilecek meraklara geliyor. Ve o yol hiç bitmiyor..Sonuç dediğin hep bir yola çıkıyor.
Kendimden kaçarken, düşüncelerimden kaçarken, eğlenirken, eğlenmeye çalışırken, zaman geçsin bitsin bunların hepsi derken, isterken, durmadan isterken, yalnız kaldığım tek bir anda
o dediğim umulmadık sahnelerde her şeyin başa sardığı, her şeyin boşa harcandığı, anlamsızlaştığı, gözardı edildiği ne varsa işte tam anda dikiliveriyor karşımda.
Anlamlar arıyorum kendime, kendime günahsız, yalansız, acısız, hatırasız dünyalar yaratmaya çabalıyorum. Bir taraftan da tutunuyorum diğerine, o-da olsun istiyorum. Tek bir dünya değil birden fazla olsun. Ama derler " ev üstüne ev kurulmaz" diye. Ben daha yolun başındayken bocalıyorum.
Daha çok boğuluyorum.
Gitmekten, kalmaktan, kaçmaktan, kaçarken yakalanmaktan..
Boğuluyorum bu sıradan olmayan hayatı sıradanlaştırmaktan.
Ve hiç bir şeyi o kapı önüne koyamamaktan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder