Bu ruhu nereye götürsem rahat eder bilemiyorum.
İnişler, çıkışlar yaşamaktan yorulmuş gibi görünse de bir bakıyorum hala gücü var
böyle şeylere...
Tutması da bıraktırması da zor olanlardan benimkisi...
Ya içine alacak, tamamı ile özümseyecek,
Ya da ne yaparsan yap istemedi mi çekip gidecek...
İnsan kendini ne kadar tanır bilmiyorum,
çok tanıması iyi birşey mi ondan da pek emin değilim ama
bazen insan gibi olmalı insan,
gülmeli,ağlamalı nedensiz...
Kalbi sıkışmalı, utanmalı, kızarmalı, bozarmalı.,.
Duygularını yöneten değil, onları yaşayan olmalı!
İçine girdiğinde oturup da bunun neden olduğunu düşünmemeli bazen.
neyse ne!!
nedeni her neyse sen o'sun şuan.
Sevinçsin, özlemsin, arzusun, öfkesin..gözyaşısın...
İnsan ruhunu da duygularına da sağlam bir yerlere bağlamamalı yani,
bırak özgür dolaşsınlar istedikleri yerde...
bırak içine alsınlar, bütün oluştursunlar...
Ruhumu bağlayamadım ama bazı duygularımı pek bir hiçe saydım galiba..
Akıl-Kalp-Ruh bir bütünmüş..Benimlerin üçü de ayrı yerde..
Üçü de bir bilinmezlik içinde...
Bonafide
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder